La tele

Os voy a pedir un poco de opinión…

El siguiente texto, lo he escrito en el foro de sociología en el que hablamos de la tele. Está en pseudogallego (cuando me ilusiono escribo una mezcla muy extraña de gallego y castellano), pero creo que es comprensible para cualquier español. Necesito opiniones y tema para poder defenderme en el momento en el que sea atacada por todos mis compañeros (esto ocurrirá en los próximos 10 minutos). Me gustaría que opináseis… thanks 🙂

Falamos e falamos pero… ¿algunha vez nos tomamos en serio o que
dicimos? A metade dos anos que levo de estudiante en santiago… non
tiña tele no meu piso. A miña sala non tiña este elemento principal… e
todo o que me visitaba preguntaba ¿e a tele? Non hai. A maioría
parecíalles imposible… ¿como podes vivir sen saber nada do mundo? Non
creo que a tele sexa imprescindible… e por iso non compraba unha tele,
era absurdo. Se non a pensaba ver…
Estamos a falar tamén de que a tele é mala para os nenos, de que os
programas da tele que en teoría “son para nenos” son moi violentos… No
pdf “fobias e filias televisivas” podemos atopar moitas respostas a todo
isto… e no fondo non é tan dramático. Seguimos coas mesmas ideas…
pero xa medramos, e tales cosas non ocorreron. No ano 96, no que se
escribiu ese texto, nos éramos os nenos. Eu tiña 11 anos, era a época na
que víamos o Xabarín e os nosos pais estaban histéricos porque tanto
Songoku non podía ser bó, despois íamos ir pola vida pegándonos con
todos… E non creo que iso ocorra. Falades das palizas que se graban
co mobil… pero antes tamén se daban palizas, só que non existía
youtube para colgalas… só se xuntaban 500 persoas na porta do
instituto para poder vela en directo (non sei se será todavía máis
morboso que velo por internet). Crecimos tamén cos Simpsons, e con
series de televisión que non destacaban por ser educativas. E por moito
que digamos, non pasábamos as tardes vendo os documentais da 2… ou
saberíamos máis da visión nocturna dos lemures e menos da vida de Isabel
Pantoja, aínda que daquela a alternativa eran os culebróns
sudamericanos, que era a moda. Tampouco temos todos unhas gafas
horribles, porque ao final a tele non facía tanto dano os nosos ollos,
nen somos todos esféricos… a consola non era o que facía que
engordásemos, quizáis importou máis o cambio de hábitos alimenticios.
Con isto só quero dicir que non só temos que dicir que hai que ser
críticos… pero que a tele é unha merda. Nos somos como somos… e
somos en parte producto desa tele, que no fondo non cambiou tanto. É
unha tele que ten como fin gañar diñeiro, non son irmás da caridade… e
tamén é unha televisión política… aínda que as veces se esforcen por
parecer imparciais, pero no fondo, é un instrumento que ten como
finalidade entreter. Unha amiga, que non buscaba unha reflexión
sociolóxica do asunto, senón simplemente a verdade, dicíame que a ela
encantáballe Supervivientes. Dicía que o programa era unha merda, pero
que gracias ao programa, sentábase coa nai un rato todalas tardes a
falar, cousa que facía moito que non ocurría. Desde este punto de
vista… ¿realmente perxudica?